Een dag later moesten twee leden van onze groep, Gonnie (81) en Wil (77), naar de luchthaven maar hoe dat te doen? Buitenlanders mochten hun hotels op deze dag niet uit. Uiteindelijk hebben we de politie kunnen overtuigen dat het toch beter was dat deze twee vrouwen Egypte zouden verlaten. Ik ging mee maar kreeg wel te van de politie te horen dat dit ‘op eigen risico’ was. Er was geen keuze. Gonnie en Wil spraken geen Engels (laat staan Arabisch) en kennen het land niet. Ik vond het onverantwoordelijk hen dus alleen te laten gaan. Maar voordat we vertrokken kwam de groep samen voor een reisgebed. Dat hadden we beslist nodig!

De weg tot aan Cairo was goed. Er was normaal verkeer en niets wees op onrust. Maar in Cairo zagen we tanks staan. De wegen waren overvol en we kwamen maar moeizaam vooruit. Uiteindelijk waren we om kwart over drie bij het hotel bij de luchthaven. De lobby was overvol met mensen die allemaal Egypte wilden verlaten. Gelukkig was de kamer gereserveerd en kon ik een kwartier later weer weg. Maar pas toen hoorde ik dat er vanaf 4.00u een uitgangsverbod was. Dus wilde ik zo snel mogelijk op de weg terug naar Minia komen. De wegen zaten overvol en we kwamen maar moeilijk vooruit.  Het bleek al snel dat niemand zich iets van dat uitgangsverbod aantrok. Verkeer probeerde uit Cairo weg te komen. Maar toen het rond een uur of vijf of misschien half zes begon te schemeren werd de weg onaangenaam. We reden over een grote weg door een sloppenwijk. Aan beide kanten steeg rook op. Er waren dingen in brand gezet. Er stonden honderden jongeren langs de weg, uit deze sloppen wijken, zwijgend. Dat was ongewoon en het gaf me een heel bedreigend gevoel. Toen kwamen er mannen op de autos afrennen die ‘baltaga’ riepen, een waarschuwing dat er verder op autos werden geplunderd. De chauffeur en ik wisten beiden dat er in Egypte werd geplunderd en dus gaf ik de opdracht om terug te gaan. Veel andere chauffeurs deden dit ook en dat veroorzaakte chaos op de weg maar ook zij waren bang. Toch waren er ook chauffeurs die door reden. Mijn chauffeur hield een paar autos aan die uit de richting kwamen die we wilden opgaan. Van hen hoorden we dat het verhaal van aanvallen op autos niet klopte. Dus besloten we met kloppend hart toch door te gaan. De chauffeur wilde naar zijn familie en ik wilde naar mijn groep. Ik zou wel in Cairo kunnen blijven maar zou ik dan de dag daarna kunnen doorreizen? Niets was zeker en als ik niet bij de groep zou komen, zou dat voor de groep problemen kunnen opleveren. Dus besloot ik ondanks een hele angstige atmosfeer toch door te gaan. We kwamen door een tunnel waar een vrachtwagen was verongelukt en waar het verkeer dus maar heel langzaam voorbij kwam. Ik besloot na de tunnel een priester in de Fayoum te bellen met de vraag of ik daar zou kunnen overnachten. In omstandigheden als deze wil iedereen helpen en ook deze priester. Natuurlijk zou dat kunnen als ik dat wilde. Maar voor de Fayoum werd de weg langzamerhand steeds beter en liep het verkeer steeds beter door. We besloten dus ondanks de avondklok verder te gaan. Waarom werden we eerder op de weg voor plunderingen gewaarschuwd? Wat dat loos alarm om chaos te creëren? Dat was natuurlijk heel goed mogelijk. In omstandigheden als deze vliegen de geruchten rond waardoor je van niets meer zeker bent.

Op de weg naar Minia hebben we geen problemen gehad. Wel viel het op dat er nergens enige politie te zien was. Die was die middag uit alle delen van Egypte teruggetrokken. Natuurlijk werkt dat plunderaars in de hand die dan hun kansen schoon zien. Rondom 11.00 ’s avonds was ik weer terug in het hotel. Iedereen had in de lobby op me gewacht. Wat een blij weerzien was dat.

Op de 30e gingen we van Minia naar Ain Sukna. Het was wel lastig om weg te komen want ik kon het hotel niet betalen omdat geen van de acht ATM machines in Minia werkten. Uiteindelijk hebben we via een ander hotel betaald waar ik wel met mijn credit kaart kon betalen. De weg naar Ain Sukna was rustig. Onderweg bezochten we het klooster van Paulus. We waren de enige bezoekers. We konden niet heel lang in dit klooster blijven omdat we voor de avondklok in ons hotel moesten zijn. ’S Avonds volgden we het nieuws op TV. We wisten van de grote onrust in het land maar in het deel van Egypte waar wij waren was het rustig maar ook heel leeg. De meeste toeristen waren al vertrokken.

Het was onmogelijk om een dag later naar Ismailia te gaan voor bezoeken aan de ruines van Pithom, Tanis en Tel Basta omdat het in deze omgeving onrustig was. Dus besloten we vanuit ons hotel direct naar de Sinaï te gaan voor ons geplande bezoek aan het klooster van St. Catherina.  De gedachte was goed maar vlak voordat we bij de tunnel kwamen sloten de militairen de tunnel af, waarschijnlijk omdat demonstranten hadden opgeroepen voor een demonstratie van 1 miljoen mensen in Cairo. Allerlei toegangswegen naar Cairo werden afgesloten. Iemand in de file moest naar de luchthaven voor een vlucht uit Egypte. Dat kon hij vergeten. Er was geen doorkomen aan. Wij moesten onze plannen voor de Sinaï opgeven. Ik belde het klooster van Antonius en vroeg of we zouden kunnen komen. Dat kon al koste het best wel veel tijd om door de vele militaire checkpoints te komen. Militairen waren steeds correct. We kregen heel vaak excuses voor het ongemak. Uiteindelijk kwamen we om 3.00u ’s middags bij het klooster dat ook de enige vrouw in ons gezelschap toestemming had gegeven om die nacht in het klooster te blijven. Kopten zijn heel streng met het naleven van de regel dat vrouwen niet in mannenkloosters mogen overnachten maar hier vond men toch dat ze van het principe ‘nood breekt wet’ moesten uitgaan. Dit verblijf was prachtig. We maakten de vespers mee en werden daarna door de bisschop van het klooster ontvangen. ’s Ochtend participeerden we in het ochtendgebed. Wat een rust ging daar van uit!

Direct na dat ochtend gebed gingen we op weg naar Cairo. We wilden geen enkel risico lopen om ons vliegtuig mis te lopen en als de weg deze dag afgesloten was geweest hadden we nog een tweede dag een poging kunnen wagen. Gelukkig bleek dat niet nodig te zijn. De weg naar Cairo was open. Dat kwam omdat de demonstraties op deze dag veel minder waren. In Cairo konden we bij de zusters van de Koptisch Katholieke kerk logeren. Wat een prachtig verblijf was dat. Een oase van rust in een onrustige stad. Hun verblijf was op slechts 30 minuten van de luchthaven.  Het was in deze omstandigheden niet verstandig om ver van het vliegveld te zijn en dus heb ik het aanbod van de Koptisch Orthodoxe bisschop Marcos om van zijn gastenverblijf gebruik te maken vriendelijk afgewezen. We hadden daar aan het begin van onze reis gelogeerd. De faciliteiten zijn prima maar het was te ver van de luchthaven. Door de vele wegversperringen in Cairo kost het gewoon tijd om van de ene plek op de andere te komen.

Het was tot nog toe niet gelukt om EgyptAir te bewegen de datum van onze terugvlucht naar Nederland te vervroegen. Maar telefonisch was EgyptAir, zowel in Cairo als in Amsterdam, een chaos. Ik probeerde daarom met leden van onze groep op 3 februari de data van de tickets op de luchthaven te veranderen. Dat lukte alleen voor de Belgische priester in onze groep die naar Brussel reisde maar de vlucht naar Amsterdam was vervallen. Wel lukte het om in de mensenmassa op de luchthaven ons ticket voor een dag later bevestigd te krijgen. Nadat dit gebeurd was bezochten we nog een prachtige Grieks Katholieke kerk met nog veel mooiere iconen. Ik kende de priester. Hij was graag bereid ons rond te leiden en iets over zijn iconen en kerk te vertellen. Toch moesten we het gesprek helaas voortijdig afbreken om weer voor de avondklok terug te zijn.

Het deel van Heliopolis waar we logeerden en waar ook deze kerk lag was druk. Mensen probeerden het economische verkeer zoveel mogelijk te laten doorgaan. Maar het stadsbeeld was toch beslist niet normaal door de vele militairen op straat.

We waren allemaal opgelucht toen we op 4 februari echt terug naar Nederland konden vliegen. We hebben een hele goede en mooie reis gehad met prachtige ervaringen en gesprekken. Maar natuurlijk ben je ook voortdurend in onzekerheid. Familieleden vanuit Nederland belden regelmatig op en informeerden of het wel goed met ons ging. Ik denk dat zij, op basis van de beelden die zij op TV zagen, veel angstiger waren dan wij.

De Nederlandse Ambassade was in de eerste dagen van de onlusten volledig onbereikbaar. Maar toen er vanaf maandag contact was werden we elke dag gebeld om te informeren of het wel goed met ons ging. Op woensdag 2 februari berichtten media dat alle Nederlanders uit Egypte waren ‘geëvacueerd.’ Wat een onzin was dat. Er was geen sprake van een evacuatie, wel een ambassade advies om Egypte te verlaten en dat wilden we ook maar EgyptAir had verschillende vluchten laten uitvallen. Er was geen bereidheid onze vliegdata te vervroegen.

We mogen heel blij zijn dat we tijdens de rellen niet meer in Cairo waren maar in Minia en later het Rode Zeegebied waar het steeds rustig is gebleven.

Het was een avontuur maar wel het soort avontuur dat je zelf liever niet zoekt.

De groep was fantastisch. Er waren steeds wijzigingen in het programma. Routes die door de omstandigheden veranderen maar we hebben ondanks alle onlusten toch elke dag een programma gehad, plaatsen kunnen bezoeken en mensen kunnen spreken. De vriendelijkheid van de Egyptenaren was grandioos. Van excuses aanbiedende militairen tot een uiterst behulpzame reisgids en gastvrije onthalen in kerkelijke gastenverblijven. Het was een reis om nooit meer te vergeten!

We hebben nog wel problemen met ons kantoor in Cairo. Dat werd door de onveiligheid op straat gesloten. Twee Amerikaanse medewerkers zijn het land uitgevlucht. Een van hen, Jayson die tot in december managing directeur was, was geautoriseerd om betalingen te doen. Jayson voelde zich geen manager en wilde dit vanaf 1 januari ook niet meer zijn. Daarom volgde een aanstelling van de Egyptenaar Hany Labib maar die was met het begin van de rellen nog helemaal niet ingewerkt. Het plotselinge vertrek van de twee Amerikanen gaf daarmee de nodige problemen. Een daarvan was ook dat anderen geen tekenbevoegdheid voor de bank hebben en daarmee kunnen we geen betalingen verrichten. Ook hebben we zelf geen geld meer omdat we geen geld naar Nederland kunnen overboeken. Dat is dus uiterst  vervelend en moet beslist niet al te lang gaan duren. Kortom de onrust in Egypte reikt voor ons tot in Nederland.

Het is nu waanzinnig druk om ons kantoor in Cairo weer op gang te krijgen. Ik ben in overleg over werk van huis en met vrijwilligers om met onderdelen van het werk te helpen. Ik heb daardoor ook nog geen fotos kunnen uitzoeken voor de website of andere dingen kunnen doen. De fotos in deze nieuwsbrief hadden beter gelayout kunnen worden. Die ervaring en tijd mis ik echter. Als er mensen zijn die met de lay-out van onze nieuwsbrieven en onze website zouden willen helpen, bijvoorbeeld door daar fotos op te plaatsen, dan zou ik heel graag met hen in contact komen. Het gaat daarbij om een klus waar je eerst in moet komen. Daar is uitleg voor nodig maar als je eenmaal weet hoe het moet is het ook niet zo moeilijk. Het gaat daarom om een klus voor een aantal maanden (of langer). Wie zou daarmee kunnen helpen? Ook hebben we geen Engelse redacteuren meer. Dus als iemand met een academische achtergrond en een goede kennis van de Engelse taal zou kunnen helpen zou ook dat heel waardevol zijn.

Met hartelijke groet,

Kees Hulsman